Een sprookjesbos

We besloten vandaag vroeg te vertrekken zodat we voor de hitte al een eind hadden gefietst. Het klimmen was inmiddels begonnen en we klommen het eerste stuk richting Weil der Stadt. Nadat we hier even hadden gestopt, moesten we richting Tübingen, een plaats bekend om zijn studenten. Om hier te komen moesten we een eind klimmen.

Toen we geklommen hadden kwamen we bij een hek, we gingen een bos in. Dit is een beschermd natuurgebied en erg geliefd bij de inwoners van Tübingen. We sloten het hek achter ons en reden over een onverharde weg door het bos. Nadat we het hek hadden gesloten begon het dalen al. De afdaling kwam geen einde aan, het gaf een enorme kick. We gingen langzaam naar beneden, terwijl we genoten van de schaduw, koelte en bijzondere natuur die het bos ons gaf. Er was gewaarschuwd om niet in het bos te stoppen, want er waren steekvliegen en andere dieren. Dus wij reden verder in dat heerlijke rustige bos en opeens reed daar een grote elektrische bus, hoe die daar kwam zijn we nog steeds niet achter. Nadat we een heel eind hadden gedaald kwamen we erachter dat we een afslag hadden gemist. Na een hele klim konden we weer omkeren want ook dat was fout. En ja hoor, we mochten nog meer afdalen!

Eenmaal in Tübingen aangekomen aten we een broodje tussen de studenten en liepen een rondje door de oude stad. Daarna gingen we naar het begin van de Schwäbische Alb. In het boekje wordt dit omschreven als een muur van 400m die boven Tübingen uit torent. En terwijl ik grapjes aan het maken was over de muur, zagen we opeens die bergen. En ja, dat was echt wel een muur. Gelukkig hoeven we deze pas morgen te beklimmen en mogen we, na 90 km te hebben gefietst, lekker gaan slapen.