top of page

Komen we wel thuis?!

Gisteren gingen we weer terug naar Nederland. Nadat we het Vaticaan en de Sint Pieter hadden bezocht aten we iets, liepen nog wat door de stad en kochten nog de nodige souvenirs en cadeautjes. We besloten vroeg naar station Termini te gaan omdat je toch niet weet hoe alles loopt en met name of we met liften moesten want met de fiets is dat nogal een puntje. We hebben al vaker met de fiets met de trein gereisd en zijn het inmiddels dus al wel een beetje gewend. We hadden, ondanks de reisduur van 27 uur, toch gekozen voor de trein omdat je anders of je fietsen moest laten vervoeren en dan zit je met fietstassen of je moest je fiets inpakken en vliegen. Wanneer je met de trein gaat heb je zelf zicht op wat er met je fiets gebeurd aangezien je het toch allemaal zelf doet.

We kwamen al snel aan op Termini en zochten het perron vanwaar de trein om 19.04 zou vertrekken. Dit was perron 1 maar hier werd aan gewerkt dus het perron was niet bekend. Na wat zoeken vonden we in ieder geval een winkel waar we wat inkopen konden doen voor de reis. Vervolgens zwierven we over wat perrons om het juiste perron te vinden, maar helaas geen succes.

Om half 7 werd bekend dat het perron 3 werd en hier ging iedereen dan ook enthousiast staan. Echter kwam de trein maar niet en was deze er om tien voor 7 nog niet. De trein komt meestal een half uur van tevoren en al helemaal bij de plaats waar hij begint. Je moet al je spullen inladen en dat kan snel maar als er veel fietsen zijn kan dat nogal lang duren. Om 7 uur was de trein er nog niet en niet veel later kwam op het bord 30 min vertraging te staan. We moesten de volgende ochtend overstappen op München en hadden hier 1 uur en 15 min voor en in principe dus genoeg tijd. We waren wel erg afhankelijk van vertragingen want wanneer we een overstap niet zouden halen kunnen we niet zomaar met de volgende trein mee want er zijn maar een beperkt aantal fietsplaatsen. Al snel werd de 30 min vertraging 50 min, 55 min, 60 min en toen we vertrokken hadden we maar liefst 70 min vertraging. Dit zorgde voor enige stress want we zouden nu maar 5 min overstap tijd hebben in München.

We sliepen in de trein en de volgende ochtend bleek dat we bijna geen tijd hadden ingehaald. We kwamen aan op München Hbf en hadden in totaal 8 min om over te stappen. Echter moest iedereen eruit en moest iedereen overstappen, vooral de mensen met de fiets. Eerst moesten we naar de overkant van het perron maar doordat we zoveel vertraging hadden kwamen we op een andere perron aan en moesten we om het perron heen. Eenmaal bij de trein bleek dat er een heleboel mensen ingestapt waren met een fiets zonder gereserveerd te hebben. Er waren dus veel te veel fietsen en te weinig fietsplaatsen. Nadat onze fietsen op hun plek stonden konden we even bijkomen maar na 2 uur moesten we weer overstappen. Nu hadden we 9 min en ook hier moesten alle fietsers eruit. We moesten weer om het perron heen en ik besloot te gaan steppen en in het Duits ‘achtung’ en ‘bitte’ te roepen want anders zouden we het nooit halen. Helemaal van het einde van de trein moesten we naar het einde van de andere trein en ook daar moesten alle fietsers weer naar binnen.

Grappig is om te merken hoe de een alleen maar aan zichzelf denkt en hoe de ander iemand helpt zodat niet iedereen in de problemen komt want iedereen heeft weinig tijd.

Na 6 uur in dezelfde trein te hebben gezeten gingen we er bij Osnabrück uit. Hier hadden we 2 uur tot de trein naar Amsterdam Centraal vertrok. We aten iets en gingen rustig naar het spoor. Helaas bleek er weer een nieuw probleem te zijn, de trein reed niet verder dan Bad Bentheim. Vlak voor de grens met Nederland zouden we met ‘onbekend vervoer’ verder moeten reizen naar Amsterdam Centraal. Normaal zou dit een minder groot probleem zijn maar wij hadden de fietsen waardoor we niet met bijvoorbeeld een bus meekonden.

Eenmaal op Bad Bentheim moesten we 45 min wachten op een nieuwe trein. Dit was voor ons nogal spannend want we wisten niet of de fietsen wel met deze trein meekonden. Vlak voordat de trein kwam, kwam de conducteur naar ons toe met de woorden ‘ik heb slecht nieuws voor jullie…, de fietsen moeten aan de voorkant van de trein’. Dat was een hele opluchting in plaats van slecht nieuws, de fietsen konden dus mee! We stapten rustig met alle fietsers de trein in en reden richting Amsterdam Centraal.

Op Amsterdam Centraal moesten we overstappen en in 12 min met liften omhoog en naar beneden. Het laatste stuk zaten we rustig in de trein. Toen we moesten uitstappen dacht ik mijn broer te zien. Ik rende door de coupé en ja daar stond mijn broer! We gaan snel terug naar de fietsen en stappen uit. Op het station stonden mijn opa en oma te wachten met bloemen, heel lief!

Dit was dan ook mijn laatste blog. Ik heb veel gefilmd en hoop nog een filmpje van de reis te kunnen maken dus kijk af en toe nog even hier. Het was dan misschien niet altijd even makkelijk om na een zware dag om 11 uur ’s avonds nog een blog te schrijven maar ik ben heel blij dat ik het gewoon heb gedaan. Ik hoop dat er mensen bij zijn die enthousiast zijn geworden en ook een keer op fietsvakantie willen gaan. Als laatste wil ik iedereen heel erg bedanken voor het lezen! Misschien komen we elkaar wel eens tegen op de fiets!


RECENT POSTS:
SEARCH BY TAGS:
Er zijn nog geen tags.
bottom of page