Ik kwam, ik zag, ik overwon. Bij deze uitspraak van Julius Caesar zal ik terugdenken aan dit fantastische avontuur want wat was het geweldig.
Na een dag in Rome begon ik me pas een beetje te beseffen wat ik heb gedaan. Ik liep tussen al die toeristen die ongeveer allemaal met het vliegtuig, de auto of de trein waren gekomen. Op dat moment dacht ik weer terug aan het moment van 3 weken geleden toen ik uitstapte op station Roermond. Ik weet nog dat ik dacht: “Waar ben ik aan begonnen? Ga ik dit echt doen? Zal ik het wel halen?”. Toen we de eerste dag een lekke band hadden gekregen had ik de neiging om gewoon op de eerste trein naar huis te stappen. Maar nee, dat was geen optie, ik moest er gewoon aan beginnen. En ja, natuurlijk zijn die gedachten vaker in me opgekomen: “Zal ik de trein pakken zodat ik dit eind niet hoef te klimmen?” of “Als ik de trein naar Rome pak vanuit hier ben ik er binnen twee uur!” of “Zal ik niet gewoon naar huis gaan?”, en toch heb ik het geen enkele keer gedaan want ik wist dat ik teveel zou missen. Dit was ook zo geweest, ik had heel veel gemist of ik nou naar huis was gegaan of die ene klim niet had genomen. Ik heb schitterende afdalingen genomen, hele stoere afdalingen genomen waarmee ik met zo’n 60 km/h van een berg ging en daarvoor heb ik stukken geklommen, sommige heel zwaar andere minder.
Het weer, wat hebben we daar een geluk meegehad. Alleen de laatste dag en op onze rustdagen heeft het echt hard geregend maar op de fiets heeft het maar twee keer gedruppeld. Wel was het heel warm. Het was af en toe zo warm dat je wel in de fontein wilde springen waar je langs reed. Op een gegeven moment zagen we zelfs dat we met 44 graden een berg aan het beklimmen waren!
Er waren zware dagen, leuke dagen, minder leuke dagen, mooie etappes en minder mooie etappes, maar alles had wel iets. Soms had je er even geen zin meer in en dacht je “Waar ben ik aan begonnen?”, maar na een uurtje zat je er wel weer in en was je vrolijk te fietsen. We hebben geweldige slaapplaatsen gehad waar mensen ons hielpen en geïnteresseerd waren in onze tocht, maar we hebben ook slaapplaatsen gehad waar we ergens in een kamer werden gedumpt zodat het ‘hotel’ leeg bleef. Op sommige plaatsen hebben we geweldig gegeten en op andere plaatsen was het maar zoeken waar dat kon.
Om het niet over het einde te hebben. Eerst brak ik nog bijna mijn pols en daarna sta je er dan, het Sint Pietersplein. Je hebt het gehaald, maar beseffen kan je het nog niet echt. Drie weken heb je gefietst en in totaal 1870 km afgelegd en dan opeens is het over, het is voorbij.
Deze tocht van Hans Reitsma was fantastisch en zeker een aanrader. Soms viel mijn blog me een beetje zwaar omdat ik ’s avonds heel moe was, maar het was ook een enorme motivatie en nieuwe ervaring. Ik vond het heel leuk om te horen dat het leuk was om te lezen en ik heb zelfs reacties gekregen dat het mensen leuk lijkt ook op fietsvakantie te gaan. Dat is mijn doel!!
